The Pianist: สงคราม ความหวัง บัลลังก์ เกียรติยศ

ในบรรดาภาพยนตร์ที่เกี่ยวข้องกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แสดงให้เห็นถึงความโหดร้ายของสงครามมากที่สุด โดยภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างโดยอิงเค้าโครงเรื่องจริงจากชีวประวัติของ Wladyslaw Szpilman นักเปียโนชาวโปแลนด์ เชื้อสายยิว ซึ่งถูกกองทัพนาซีเยอรมันตามล่าสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2

ภาพยนตร์เริ่มแสดงให้เห็นตั้งแต่ที่ตัวเอกของเรื่องยังมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี มีบ้าน มีครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา จนกระทั่งกองทัพเยอรมันเริ่มครอบงำโปแลนด์ได้มากขึ้น ชาวยิวเริ่มถูกกีดกัน และถูกจำกัดสิทธิ์ด้วยวิธีการต่าง ๆ ชีวิตของพวกเขาเริ่มแย่ลงเรื่อย ๆ เริ่มขาดน้ำและอาหาร สภาพเศรษฐกิจตกต่ำ ต้องย้ายไปอยู่ในเขตกักกันชาวยิวที่กองทัพเยอรมันสร้างขึ้น คนที่ไม่เห็นด้วยกับกองทัพนาซีก็จะถูกกำจัดด้วยวิธีการต่าง ๆ ที่โหดร้ายขึ้นไปเรื่อย ๆ

ในช่วงกลาง ๆ เรื่อง ภาพยนตร์บอกเล่าเรื่องราวการหนีตายของ Szpilman อย่างเต็มที่ ทำทุกทาง กินทุกอย่างที่กินได้เพื่อให้มีชีวิตรอด จากคนที่หน้าตาหล่อเหลา แต่งตัวดี กลับกลายเป็นคนที่เหมือนกับคนบ้า คน Homeless อะไรทำนองนั้น ผู้หญิงที่เคยจีบช่วงเยอรมันบุกโปแลนด์ใหม่ ๆ เจอกันอีกทีก็ท้องไปแล้ว ทำให้เห็นว่าสงครามพรากทุก ๆ อย่างไปจากเขา แม้แต่มีเปียโนอยู่ในห้อง ยังไม่สามารถเล่นได้ เพราะกลัวเสียงจะดังไปถึงหูของพวกนาซีเยอรมัน

(ต้องบอกทุก ๆ คนไว้ก่อนว่า เรื่องนี้ดูแล้วหดหู่มากทีเดียวครับ)

​

เราว่าใครไม่ชอบหนังเนือยๆสงครามเน้นอารมณ์อย่าดูเลยค่ะ มันน่าเบื่อมากๆ คือเราขอพูดเลยว่ามันน่าเบื่อมากๆ แต่ถึงอย่างนั้นพอโดยรวมมันออกมามันก็เป็นหนังที่ทรงคุณค่ามากๆ ทั้งแสดงให้เห็นถึงความเลวร้ายของสงคราม และให้ความหวังกำลังใจเรา

เป็นเรื่องที่เราอยากดูมากจนพยายามหาซื้อแผ่น คือเราชอบหนังดนตรีอ่ะส่วนหนึ่งและแน่นอนว่าเราชอบหนังสงครามโลกมากๆ555 มันเป็น perfect combination ที่ควรหามาดูสำหรับเรายิ่งได้รางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยมการันตีแล้วด้วยยิ่งไม่ควรพลาด

ก็เรื่องย่อหนังสงครามโลกก็ไม่มีอะไรเนอะ ตัวของเอเดรียนเป็นนักเปียโน ซึ่งมันจะสื่อเป็นนัยๆแหละว่าถึงจะเป็นคนละเชื้อชาติแต่เปียโนก็เป็นสิ่งหนึ่งที่คนทั้งโลกเข้าใจได้ หนังเล่าเรื่องตั้งแต่สงครามยังไม่ได้โหดร้าย ในภาพความคิดพวกเราพอพูดถึงสงครามอาจนึกถึงแต่ทหารสู้รบแขนขาเหวอะหวะตายกันเกลื่อนอะไรอย่างงี้ แต่อันนี้ตอนแรกก็แค่โฟกัสไปที่ครอบครัวที่ก็ใช้ชีวิตปกติแหละ อาจจะมีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง แต่ไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น แค่มีคนมาคอยตรวจ และต้องดิ้นรนหาวิธีการใช้เงินก้อนสุดท้าย คือมันก็กดดันแหละ แต่ไม่ใช่แบบในทางสู้รบฆ่าฟัน

​

ทีนี้ก็อย่างที่ทุกคนรู้ว่ามันเริ่มมีการกวาดล้าง ทุกคนก็ต้องเริ่มหนีละ หนังเงียบมากนะสำหรับเรา แต่มันเงียบแบบกรีดอารมณ์อ่ะ ถึงไม่มีบทพูดฉากฆ่าฟันแต่ภาพหลายๆอย่างมันน่ากลัวนะ ลองนึกสภาพว่าเราไม่รู้ว่าจะโดนจับไปทำอะไรบ้าง หรือรู้ว่ายังไงก็ต้องตายอยู่ดี ยิ่งฉากที่แม่ลูกอ่อนปิดปากเสียงลูกไม่ให้เล็ดลอดจนถูกจับได้จนลูกขาดอากาศหายใจตายนะ โอ๊ยยย มันไม่ได้ฉายภาพ แต่แค่พูดบรรยายเรื่อยเปื่อยไม่ได้ใส่อารมณ์แต่มันจึ้กน่าดูเลย

คือเอเดรียนไม่เหลือใครแล้ว เขาต้องดิ้นรนหลังจากนั้นเองโดยได้รับความช่วยเหลือจากหลายๆคน คือไม่ได้สุขสบายนะ ไปไหนไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ เป็นโรคนู่นโรคนี่แล้วก็ไม่รู้ว่าครอบครัวที่เหลือเป็นยังไงกันบ้าง คือเราก็พอสัมผัสได้แหละว่าเขาเศร้าแต่เขาก็ยังต้องดิ้นรน

หนังไม่ได้มีฉากไหนดีเป็นพิเศษแต่เราดูจบแล้วเราไม่ได้หดหู่หนักแต่หนังเรื่องนี้ให้ความหวังหลายๆอย่างมากกว่า หนังน่าเบื่อหน่อยแต่เราให้คะแนนเพราะบทสรุปและโดยรวมของหนังที่มันทิ้งอะไรไว้เยอะให้เราได้คิด ทิ้งหลายอย่างให้เราได้รู้สึก ที่สำคัญภาพของเรื่องนี้ทรงพลังมาก

เพลงคลาสสิควนในหัวเราไปอีกหลายวันเลยค่ะ